Салігарчанін Павал нядаўна вярнуўся з каталіцкага кляштара , што ў Докшыцах, так бы мовіць, ў свет. Ён правёў там 17 дзён. Жыў, працаваў і маліўся як усе ў брацтве.
"Даволі даўно ў мяне зьявілася жаданьне наведаць кляштар, а па магчымасьці правесьці пару дзён разам з братамі. Знаёмая дала нумар кляштару капуцынаў у Докшыцах. Патэлефанаваў і запытаў ці магу да іх прыехаць. Плянаваў правесьці там тыдзень, ажно так мне там спадабалася што застаўся на 17 дзён. Пасьля вяртаньня сяброўка ўзяла ў мяне караценькае інтэрвію, якое й прапаную вашай увазе."
– Паша, чаму ты ў свае 26 прыняў такое рашэнне: некаторы час жыць ў кляштары?– Шчыра кажучы, жаданне такое ўзнікла даўно. А зараз я праходжу працэс катэхізацыі і мне не хацелася наведваць нейкія заняткі пры касцёле, а хацелася цалкам апынуцца ў рэлігійным асяродку, працаваць і маліцца разам з братамі.
– Што такое катэхізацыя?
– Гэта вывучэнне пісання, набліжэнне да разумення божага слова. Падчас катэхізацыі чалавек свядома далучаецца да касцёлу, ды да разумення што там да чаго.
– Чаму ты абраў менавіта гэтае месца?
– Гэта атрымалася выпадкова. Распавёў адной ужо сталай верніцы аб сваім жаданні правесці пэўны час ў кляштары, а яна аказалася знаёмай са святаром, што стаіць на чале Докшыцкага кляштара, і дала мне ягоны тэлефон. Я патэлефанаваў, патлумачыў сутнасць справы і атрымаў згоду. Так і апынуўся ў братоў капуцынаў.
– І наколькі ахвотна цябе там прынялі? Ці можа кожны жадаючы патрапіць ў кляштар?
– О, прынялі мяне там вельмі цёпла. Манахі аказаліся вельмі адкрытымі і прыязнымі людзьмі. Насамрэч такой практыкі не існуе, каб яны прымалі да сябе людзей, але, я думаю, калі добра з імі паразмаўляць, то не адмовяць.
– А ў чым адметнасць ордэна капуцынаў?
– Вой, каб так сур’ёзна, ў адпаведнасці з уставам, я нават і не патлумачу, гэта даволі цяжка. Увогуле яны з’яўляюцца адгалінаваннем францішканаў. У іх ёсць свае адметныя малітвы, свае святыя. Хабіт іншы, вопратка манаская ў сэнсе.
– Дык у якім, так бы мовіць, статусе ты знаходзіўся сярод брацтва? Ці быў ты там такі адзін?
– Так , адзін. Увогуле у кляштары жывуць айцы і браты, і яшчэ пастулянты, гэта маладыя хлопцы, якія вырашылі стаць святарамі капуцынаў і рыхтуюцца да навучання. А я быў ні тое ні сёе, і ні трэцяе. Ну, канешне, я больш з пастулянтамі сябраваў.
– Ці адчуваў ты нейкую адмежаванасць ад братоў падчас свайго знаходжання там?
– Па праўдзе кажучы, ў першы дзень падумаў, што так і будзе, але на другі дзень пачалася сумесная праца і мяне сапраўды прынялі вельмі прыязна.
– А на якой мове ў кляштары размаўляюць?
– Па-беларуску.
– Ці ўсе там беларусы?
– Толькі віцэ-правінцыял, галоўны капуцын, і яшчэ адзін брат, галоўны па кухні, палякі. Але яны па-беларуску ўсё разумеюць, а маючы вялікае жаданне, то могуць і сказаць. Увогуле, ты ведаеш пра дранікі прыкол?
– Не.
– Карацей, беларусы дранікі ядуць са смятанаю, а палякі з сочывам (!). Вось калі дранікі згатавалі, дык так яскрава было відаць хто адкуль.
– А па ўзросце, як там?
– Даволі маладыя. Толькі віцэ-правінцыялу каля 50. А пастулянтам, іх там двое было, 17 і 19.
– А колькі братоў?
– Братоў было 9. Мінімальна павінна быць 5. Айцоў ў кляштары больш, чым братоў.
– Апішы, калі ласка, звычайны дзень з жыцця ў манастыры?
– У 6.15 пад’ём, па нядзелях – у 7.15. Малітва. Сняданак. Затым праца да абеду, а перад абедам яшчэ малітва. Спецыяльная, толькі для братоў, яна не ў касцёле адбываецца, а ў асобнай капліцы. Пасля абед і мыццё посуду. Мыццё посуду, вядома, абавязак пастулянтаў (усміхаецца).
– І што, многа посуду?
– Таа-а-к. Там ядуць як у рэстарацыі, з заменай прыбораў і ўсё такое.
– А як кармілі?
– Файна! (Зноў усміхаецца). Там ёсць спецыяльны брат, кухар-гурман, ён смачнае ўсялякае вырабляў, і нават посныя стравы ніякага дыскамфорту не выклікалі.
– А як жа аскетычнасць?
– Зарок беднасці. Максімум, што мае манах, гэта веласіпед. Яшчэ троху вопраткі і мабільны. Кампутар і аўтамабіль не з’яўляюцца прыватнай маёмасцю, належаць касцёлу.
– Дык што там па абедзе?
– Зноў праца. А пятай увечары імша. Вячэра і вольны час.
– Вольны час?!
– Ну так, вядома. Мы шмат ў настольны тэніс гралі (!). Іх віцэ-правінцыял, галоўны капуцын, карацей, заўзяты аматар гэтай гульні, і досыць прафесійна грае. Многія да кляштара яшчэ ўмелі граць, а тут зусім спрактыкаваліся. У нядзелю, калі нельга працаваць, мы вельмі шмат гралі. Файная гульня! Можна яшчэ кнігі чытаць, тэлік глядзець, сатэлітарка там падлучана. Ёсць і інтэрнэт хуткасны безлімітны. Але браты насамрэч да інтэрнэту не заўсёды могуць падлучацца, ёсць там ў іх нейкія абмежаванні. У мяне не было, я заўсёды ў вольны час мог ў сеціве павісець.
– Дык браты, значыць, карыстаюцца інтэрнэтам ў нейкіх сваіх патрэбах?
– Так, карыстаюцца. У іх нейкія свае суполкі, я думаю, там ёсць. Ёсць сайт.
– А што па тэліку глядзяць?
– У прынцыпе ўсё. Але ў асноўным рэлігійныя каналы, ватыканскі, польскі. А пастулянты такім чынам яшчэ і польскую мову вывучаюць, бо яны будуць вучыцца ў Вільні па-польску.
– Ці сумаваў ты па ўсім, што адбываецца за манастырскімі сценамі?
– Не, не сумаваў. Там дні вельмі насычаныя для мяне былі. Ды і часу не было сумаваць. Толькі, можа, па нядзелях троху было. Але там шмат фільмаў ёсць, бібліятэка.
– А якія ў бібліятэцы кнігі, толькі рэлігійныя?
– Не, не толькі.
– А фільмы?
– І фільмы розныя. Я больш цікавіўся рэлігійнымі, таму толькі іх і глядзеў. Але ёсць там гістарычныя, яшчэ нейкія.
– Як самі браты ставяцца да штодзённага людскога жыцця?Ці існуе нейкая бездань паміж імі і нашым жыццём, на твой погляд?
– Не, я не сказаў бы, што нейкая бездань ёсць. Яны цікавяцца звычайным жыццём. Выбарамі цікавяцца. Жарты распавядаюць. Дапамагалі адной прыхажанцы траншыю пад газ капаць. Яны большаць часу нават не носяць хабіты. У звычайнай вопратцы ходзяць. Хабіты апранаюць на набажэнства, ці калі ў горад выходзяць. Хаця і ў горад часта ў звычайным ідуць.
– Што табе запомнілася ці ўразіла больш за ўсё?
– Уразіла, канешне, іх адкрытасць. Тое, што яны такія камунікабельныя, шчырыя. Бо я раней думаў, што манахі больш такі пахмурны народ. Уразіла яшчэ і тое, які аб’ём працы яны робяць. За тыя 17 дзён, што я правёў разам з імі, яны рамантавалі вялікую капліцу ў вёсцы Гняздзілава. Яна прыкладна сем метраў на сем, там і падлогу насцілалі і ўсё астатняе. І яшчэ ўсталёўвалі помнік Яну Паўлу ІІ, гэта ўжо на тэрыторыі кляштара. Там сапраўды шмат працы з помнікам было, бо будавалі такую нішу, у якой павінна быць усталявана постаць. Былі і смешныя моманты, прыкладам, сядаем за стол, а я кажу: “Брат, не сядайце на куце, не ажэніцеся”. Тут разумею, нешта не тое сказаў, бо ў іх жа цэлібат, ну, пасмяяліся.
– Ці адбываюцца нейкія змены ў тваім светапоглядзе ў выніку жыцця з манахамі і увогуле ад працэсу катэхізацыі?
– Вядома, адбываюцца. Значна лепей стаў разумець вучэнне Хрыста.
– Як гэта праяўляецца ў тваім штодзённым жыцці?
– Стараюся ўсё больш і больш жыць ў адпаведнасці з пісаннем.
– Якія ўражанні ў момант, калі пакідаеш манастырскія сцены? Ці не хочацца пусціцца ва ўсе цяжкія?
– Не, наадварот, з’явілася упэўненасць".
Інтэрвію брала Дар'я Фядотава, інтэрнэт-партал "Твой стыль"
{mos_fb_discuss:2}